یکی از رایج ترین روش ها در کشور های توسعه یافته برای امحای انواع پسماندها و خلاصی از خطرات زیست محیطی ناشی از دفع غیر اصولی آنها، سوزاندن و تولید انرژی برق (تجدید پذیر) می باشد. در حال حاضر سه روش توده سوزی (Mass Burn)، گازی سازی(Gasification) و بستر سیال (Fludized Bed) بصورت تجاری وجود دارند. روش گازی سازی با توجه به ماهیت فرآیند آن از نتایج خروجی آلایندگی مناسب و بهتری نسبت به سایر روشها برخوردار است.
شرکت مهندسی تدبیر توسعه سلامت برای امحای زباله های شهری و بیمارستانی و تولید برق تجدید پذیر از روش گازی سازی بهره گرفته است. در این فصل سعی شده تا دلایل علمی این بهره گیری برای اطلاع علاقمندان تشریح گردد.
گازی سازی: گازی سازی، فرایندی ترموشیمیایی[۱] است که مواد کربن دار مایع یا جامد مانند زیست توده[۲] را به سوختهای گازی مفید و یا به مواد اولیهای که میتواند برای تولید انرژی سوزانده شود و یا به مواد خام شیمیایی تبدیل میکند. در این فرایند، مواد آلی و سوختهای فسیلی که حاوی کربن هستند، به مونواکسید کربن، هیدروژن، هیدروکربورهای گازی (عمدتاً متان) و دی اکسید کربن تبدیل میگردند. این فرآیند در دمایی بالاتر از ۷۵۰ درجه سلسیوس، با احتراق[۳] ناقص، با کنترل میزان اکسیژن و یا بخار آب صورت میگیرد. ترکیب گازی ناشی از این فرایند را Syngas یا گاز مولد مصنوعی میباشد که نوعی سوخت است. اگر در این فرایند از زیست توده استفاده شود، توان حاصل از گازیسازی و احتراق و انرژی ناشی از آن، منبعی از انرژی تجدیدپذیر است.
[۱] Thermochemical Process
[۲] Biomass
[۳] Combustion
